Waar tweelingen vaak zo goed met elkaar kunnen spelen, komt het ook regelmatig voor dat er iets gebeurt en daar allebei een andere ervaring hebben. Dat klinkt zo misschien een beetje vaag, maar in deze blog leg ik het verder uit. Wanneer jouw tweelingkinderen hetzelfde meemaken, maar dit anders ervaren, is de kans groot dat dit aanleiding is voor strijd. En hoe groot die strijd wordt, hangt vaak af van onze reactie als ouders. Keep reading ;-)
Onze meiden (inmiddels alweer zes (!) jaar oud) hebben één allerbeste vriendinnetje, D genaamd. En D komt dan ook regelmatig bij ons spelen. Laatst is ze voor het eerst blijven logeren en dan lijkt het wel een drieling samen. Maar iedereen weet wel dat er bij 3 eigenlijk altijd eentje net iets meer buiten de boot valt. Ik heb zelf 2 oudere zussen en ook bij ons was het regelmatig dat ik als jongste of mijn oudste zus niet mee kon, mocht of wilde doen. Ik weet overigens niet hoe dit is voor drielingen.. Ben jij een ouder van een drieling, laat het me alsjeblieft weten!
Afijn, terug naar het blog.
Ik ging de meiden ophalen van school en D kwam weer bij ons spelen. We dronken wat, aten een snoepje en de meisjes gingen spelen. Meestal gaat het goed, maar af en toe zijn er die heftige momenten dat één van de dames zich buitengesloten voelt. Zo ook die middag dat D kwam spelen. En zoals ik al in de inleiding zei: Hoe je daar als ouder mee om gaat is super belangrijk en geeft de gelegenheid om de kinderen een mooie les mee te geven.
Charli kwam naar me toe: "Mama, ik mag van Liz en D niet mee spelen. Ze spelen alleen maar met elkaar." Ze was oprecht verdrietig en de tranen rolden van haar wangen. Ik riep Liz erbij en vertelde dat Charli zich buitengesloten voelde. "Maar dat doe ik helemaal niet! Ze mag gewoon mee doen." riep Liz verontwaardigd.
En hier zit meteen ook de kloof tussen de actie van de een en het gevoel van de ander. Eén situatie, twee ervaringen.
⛔ Charli voelde zich buitengesloten;
👯♀️ Liz had niet het idee dat ze iemand buitensloot.
Maar wat Liz wel of niet deed, het gevoel van Charli was er wel. En hier komt de belangrijke taak voor jou als ouder. Want jouw reactie op deze kloof leert jouw kinderen ontzettend veel. Je krijgt hier de kans om je kinderen te leren dat elk gevoel er mag zijn, dus ook die van buitengesloten voelen. En dat één situatie door meerdere personen op verschillende manieren geïnterpreteerd kan worden, waardoor er een kloof ontstaat.
Ik kon dus 3 dingen doen:
- Ik kon de boel bagatelliseren met "Zie je, je wordt niet buitengesloten, lekker spelen".
- Ik kon boos worden op Liz: "We sluiten geen mensen buiten, ga maar even op de trap nadenken* over wat je bij Charli hebt gedaan. Ik vind dit niet normaal."
- Ik werd de tolk van deze situatie en legde uit wat er gebeurt: "Oke, dus van jou (L) mag Charli gewoon mee spelen en sluit je haar niet buiten. En jij (C) hebt toch het gevoel dat je buitengesloten wordt. Charli, hoe komt het dat jij je buitengesloten voelt?"
Mag jij raden welke optie het beste is. Juist optie 3. Het gevoel mag er zijn en nu kunnen we op onderzoek gaan waarom ze dat voelt. Zo voelt Charli zich gezien en krijgt Liz meer begrip voor het gevoel van Charli. Vervolgens kunnen we het samen oplossen. "Ik snap het, laten we een oplossing bedenken!"
In ons geval was het benoemen van het gevoel van de een, de actie van de ander en de kloof die daar zit voldoende. Het klaarde de lucht en daarna konden ze weer met zijn drietjes gaan spelen.
* Ik ben geen fan van time outs of voor strap op de trap, in de hoek of wat dan ook. In de praktijk blijkt dit nauwelijks effect te hebben en zijn er betere, leerzame manieren.
Reactie schrijven