Over Paulien

Ik ben een echte moeder.. In hart en nieren.. Altijd al geweest. Het was dan ook geen verrassing dat ik 22 lentes jong al zwanger was. Toen we ontdekten dat ik zwanger was van niet één, maar twee kindjes voelde ik direct een missie: Hen opvoeden tot eigen, unieke personen en daarbij ook aandacht hebben voor die bijzondere tweelingband. Inspelen op hun onderlinge verschillen & behoeftes zonder hen met elkaar te vergelijken. En laat dat meteen ook het meest lastigste zijn van het tweelingouderschap. Deze missie zorgde regelmatig voor onzekerheid en twijfels. Ik dacht over alles na. Hierdoor miste ik juist die eigen behoeftes van mijn meiden en vergat ik regelmatig écht te genieten.

Toen L&C in de peuterpuberteit zaten ontdekte ik dat het opvoeden van een tweeling nog niet zo eenvoudig is. Moest de een voor straf op de trap, dan wilde de ander erbij zitten. Vertelde ik de een dat ze niet op de bang mocht springen, je kan het al raden, vervolgens stond de ander op de bank te springen. Onze meiden voelden de behoefte om elkaar continu na te doen. Wat de een ervoer, moest de ander ook ervaren. Ik was halverwege de dag gesloopt! Ik vroeg advies bij diverse zorgverleners, maar deze gaven me allemaal adviezen voor één kindje welke met twee peuters juist niet leken te werken. Niemand leek me écht te kunnen helpen met de opvoeding van onze tweeling.

Op dat moment voelde ik aan alles dat dit is wat ik wil doen. Andere tweelingouders geven wat ik zo miste. Ik heb me daarom met heel veel enthousiasme verdiept in de uitdagingen van tweelingen, tweelingouders en het gezin. En wat heeft dat – alleen al voor onze eigen meiden – veel vruchten afgeworpen. Wij hebben hen de afgelopen jaren echt kunnen ondersteunen bij het opgroeien tot eigen individuen. Ze durven hun eigen ding te doen en aan te geven wat hun eigen behoeftes & wensen zijn. Waar L het liefst elke dag jurken en make up draagt, vind C het heerlijk om de hele dag in haar pyjama te lopen. Zonder elkaar met vriendinnetjes afspreken is geen probleem. En heeft het ene meisje een kinderfeestje alleen, dan begrijpt de ander dat. Krijgt de een wel een ijsje omdat ze met papa in de stad is en de ander niet, dan resulteert dat niet in krokodillentranen en jaloezie. Ze begrijpen écht dat ze uniek zijn en dat als de één iets mag of krijgt, het niet automatisch betekent dat de ander dat ook mag of krijgt. Past het ene meisje haar schoenen niet meer, dan betekent het niet direct dat ze allebei nieuwe schoenen krijgen. En het mooie is ook, wij voelen ons daar absoluut niet meer schuldig over.

Natuurlijk is het niet zo dat hier nooit ruzie, strijd of jaloezie is. Ook bij ons gebeurd het geregeld dat de ander absoluut niet mee mag doen en dat een slaapkamer verboden terrein is voor zus. Maar over het algemeen is die strijd van korte duur en hoor ik uit mijn omgeving dat het bij ons allemaal echt wel meevalt. Onze meiden voelen en ervaren echt dat ze een eigen individu zijn. Ja ze zijn een tweeling en horen bij elkaar, maar ze zijn tot in hun diepste vezels uniek.

Tweelingmama worden is het mooiste wat me ooit is overkomen!

Maar naast dat ik tweelingmama ben, ben ik natuurlijk ook gewoon Paulien. En die is soms net een beetje té enthousiast. Dat enthousiasme zorgt ervoor dat ik soms iets te blij uit de bocht schiet. Dat ik daarbij ook nog best onhandig ben, is geen beste combi. Ooit smeet ik een bakje ijs naar het hoofd van mijn lief, terwijl ik het eigenlijk rustig aan hem wilde geven. Ik ben niet gemaakt om hele lappe tekst te lezen. Maar laat mij een afbeelding, schema of mindmap zien en ik begrijp en voel direct wat er wordt bedoeld. Toch een lap tekst of kom ik ergens niet direct uit, dan pak ik papier en stiften erbij. Je zult dit dan ook geregeld tijdens sessies zien gebeuren. En laten we vooral samen heel hard lachen om de woorden die ik door elkaar haar en gezegdes die ik net even anders gebruik (het is zo trots als een paard toch?). Heeft niks te maken met verminderde focus, meer dan mijn mond soms sneller praat dan mijn hoofd werkt.

Ik geloof dat wij als ouders aan de basis staan voor het opgroeien van onze tweelingkinderen tot blije, gelukkige, unieke personen. Ieder op zijn of haar eigen manier. Hoe wij reageren op het onderling vergelijken, concurreren, bekvechten en niet voor elkaar onder willen doen, is fundamenteel voor het ontwikkelen van de eigen identiteit. Daarom is het zo belangrijk dat wij weten hoe die bijzondere tweelingband invloed heeft op het opgroeien van onze kinderen.

Als je me zou kennen zou je weten dat:

Ik een echte kletskont ben. Zo erg dat ik toen ik 6 jaar oud was al geopereerd moest worden aan poliepen op mijn stembanden. Lang voordat de eerste BN'ers het als publiciteitsstunt gebruikten. Ondanks dat ik graag praat, ben ik ook een goede luisteraar en komen bij zus en vriendinnen regelmatig naar me toe om hun hart te luchten.
Ik ben een onwijze romanticus. Ik geloof ik tekens van het universum, soulmates en liefde op het eerste gezicht. Ik geloof ook dat iedereen iets goeds in zich heeft. Zelfs de slechtste crimineel zal vast ergens een zacht plekje in zijn hart hebben. Ik zal als coach doorgaan tot ik die plek heb gevonden en het beste in iemand naar boven heb gehaald.
Ik vertrouw op mijn gevoel, durf die te volgen, maar geef er wel een praktische draai aan. Ik maak altijd een vertaalslag naar: “en hoe ga ik dat nu doen?”

Denk jij nu: "Hé, dat klinkt zo gek nog niet?" Voel je welkom en neem contact met me op. Dan bellen we even en praten we over jouw tweelinggezin. Helemaal gratis en vrijblijvend natuurlijk. Ik kijk er naar uit om je te ontmoeten!