6.45u, mijn wekker gaat. Maar ik kan nog even blijven liggen. Ik weet, stipt om 7:00u staat het eerste meisje aan mijn bed. Het meisje kruipt bij mij in bed, lekker nog even knuffelen. Twee minuten later springt ze eruit. "Kom mam, jij moet er ook uit." Dit meisje ligt in haar bed te wachten tot het 7:00u is. Springt stipt op 07:00u uit bed en staat aan. Wat dat betreft lijkt dit meisje helemaal niet op mij. Als het aan haar ligt zitten we om 07:05u aangekleed aan het ontbijt.
Het andere meisje is daarentegen net haar moeder. Rustig wakker worden, zo lang mogelijk in bed blijven en genieten van de rust, de warme dekens en het geborgen gevoel. Ik heb ook echt even nodig om wakker te worden. Daarom zet ik mijn wekker een kwartier eerder. Niet om op te staan, wel om even een kwartiertje te hebben om rustig te ontwaken. Even intunen bij mezelf: hoe heb ik geslapen? Hoe voelt mijn lijf? Wat gaat vandaag me brengen?
En nu ik dit zo opschrijf (en vanochtend benoemde in de Tweeling Podcast) besef ik maar weer hoe verschillend een eeneiige tweeling kan zijn. Waar de een direct aan staan, heeft de ander wat langer nodig om wakker te worden. En ieder hebben ze ons op een andere manier nodig. En dat maakt het tweelingouderschap vaak extra lastig. Twee kindjes in dezelfde fase, zelfde leeftijd en vaak een soortgelijke dagindeling, die toch zo behoefte hebben aan andere dingen.
Waar L het heel irritant vindt als we te lang blijven liggen, vind ik het heel irritant als L mij pusht om uit bed te komen en zo snel mogelijk aan te kleden en klaar te zijn. Wat voor mij en C fijn voelt en werkt in de ochtend, werkt dus absoluut niet voor L. En dat veroorzaakte regelmatig strijd en spanning in de ochtend. Niet het beste begin van de dag. Dat was dus wel een gesprekje waard. En gelukkig zijn ze nu op een leeftijd belandt dat dat ook kan. We legden aan L uit dat wat zij fijn vindt, niet betekent dat een ander dat ook fijn vindt. En dat het kan zijn dat hetgeen dat voor mij zo goed werkt, niet voor haar werkt. Dat iedereen alles op zijn of haar eigen manier doet en dat dat allemaal goed is. We bespraken dat haar manier doordrukken ervoor zorgt dat er irritatie ontstaat en andersom natuurlijk ook. Wanneer we L proberen af te remmen, merk ik dat zij geïrriteerd raakt. Zij vindt het fijn om meteen in de actiestand te gaan. Als ik haar langer in bed probeer te houden dan die 2 minuten wordt ze echt chagrijnig.
Ik coach vaak dat je de eerste jaren zoveel mogelijk structuur en duidelijkheid moet creëren. En dat is ook zeker heel behulpzaam de eerste jaren. Vaste stappen voor momenten die onrustig verlopen zorgen ervoor dat er minder strijd is en meer rust & focus is op hetgeen dat er gedaan moet worden. Naar mate jouw tweeling ouder wordt, mag je deze structuur weer wat meer loslaten, zodat er meer ruimte ontstaat voor eigen maniertjes, eigen behoeftes en eigen structuren. Waar L het liefst meteen aankleedt en daarna pas gaat eten. Moet C echt eerst eten, anders wordt ze “hangry”. En doordat we daar met zijn allen open over hebben gesproken, zorgt het niet meer voor strijd. We respecteren elkaars ritme en zorgen ervoor dat dat zo goed mogelijk op elkaar aansluit. Voor nu werkt dit heel goed. Over een tijdje vraagt het waarschijnlijk weer wat aanpassing.
Elke fase vraagt zijn eigen invulling en elk kind heeft zijn of haar eigen “handleiding”. En naar mate jouw tweeling ouder wordt, wordt die eigen handleiding steeds gedetailleerder en wordt het steeds belangrijker om die eigen handleiding te volgen. Maar wat er dan precies in die handleiding staat? Laten we dat samen gaan ontdekken. Voel je welkom om een vrijblijvende Tweeling Spar Sessie in te plannen. Ik kijk uit naar je berichtje.
Reactie schrijven